Mânî'nin şiirlerini ihtiva eden eser. Kaf-zâde Fâizî, Zübdeti’l-Eş’âr'ında Mânî'nin  “müretteb dîvânı"nı gördüğünü, Kâtip Çelebi de Keşfü’z-Zünûn'da Mânî’nin bir divan sahibi olduğunu belirtmiştir. Gerçekte Mânî’nin çeşitli mecmualarda yer alan birkaç kaside ve musammatı ile Almanya Berlin Devlet Kütüphanesinde kayıtlı yüz civarında gazelden oluşan bir divançesi bulunmaktadır (Demirel 2011).

Mânî Dîvânı'nda dört kaside, bir kıt’a-ı kebire, bir terkib-bent, bir müseddes, bir tesdis, beş tahmis, 107 gazel ve 8 tane de müfred/matla beyti vardır. Eser bu hâliyle küçük çapta bir divan, daha doğrusu bir divançe özelliği taşımaktadır (Demirel 2011).

Kınalı-zâde Hasan Çelebi ve Mustafa Beyânî, Mânî'nin kabiliyetli, zarif, beliğ ve fasîh genç bir şair olduğunu ifade ederler. Mehmed Süreyya da Sicill-i Osmanî 'de Mânî hakkında benzer kanaatler belirtir.

Mânî az sayıda şiirinden anlaşıldığı kadarıyla, Divan şiiri kültür ve geleneğine vâkıf, Fuzûlî’nin bir iki gazeline yazdığı tahmislerde de Fuzûlî etkisinde kalmış izlenimi veren bir şairdir. Mânî'nin dili yapmacıktan ve gösterişten uzak, gayet samimi, akıcı ve sadedir. Genellikle âşıkâne ve rindâne karakter taşıyan şiirlerinde, özellikle hayattan ve divan şiiri geleneği doğrultusunda sevgiliden çekilen eziyetlerden, sevgilinin vefasızlığından bahsetmiştir. Mânî'nin şiirlerinde dikkate değer bir başka özellik de tasvirlerindeki canlılıktır. Özellikle Mevlânâ Ahmed Efendî için yazdığı Kasîde-i Şitâ'iyye'de oldukça canlı tasvirler ve benzetmeler göze çarpar. Mânî’nin gazellerinde çok rahat bir ifade yeteneğinin olduğu dikkat çeker. Deyimler, atasözleri ve deyim-atasözü niteliğinde tecrübî bir hayatın izlerini taşıyan ifadeler ve konuşma dilinden alıntılanan yapılarla yüklü şiirleri, gazellerinin çok rahat bir şekilde kaleme alındığını ve okunduğunu göstermektedir.

Mânî Dîvânı, Şener Demirel tarafından yayınlanmıştır (2017).

Şairin biyografisi için bk. "Mânî". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/mani