Mollazade Şeyh Süleyman Şeyhî Efendi’nin şiirlerini ihtiva eden eseri. Süleyman Şeyhi’nin Bahrü’l Velâye’de yaptığı açıklamalardan Hicrî 1200-1210 yılları arasında ve Hicri 1210-1220 tarihleri arasında tertip ettiği iki ayrı Divan’ı olduğu anlaşılmaktadır (Yılmaz 1989: 195). Bu ikinci Divan manzum bir Işk-name’yi de içermektedir (Süleyman Şeyhî’den akt. Öksüz 2010: 40). Ancak eserin tenkitli metnini hazırlayan Mustafa Kundakcı'ya (2003: 56) göre bu bilgi yanlış olup müellifin yalnızca bir Divan’ı bulunmaktadır. Çünkü Millet Ktp. Nüshası ile kaybolduğu düşünülen İstanbul Üniv. Kütüphanesi’ndeki nüsha ayrı divanlar olarak algılanmıştır. İstanbul Ünv. Kütüphanesi’ndeki nüshasının sonuna eklenmiş olduğu düşünülen “Işknâme” adlı manzum eser de bu nüsha ile birlikte kaybolmuştur.

Eser 29 beyitlik bir mesnevî ile başlar. Devamında iki kasîde, iki terkîb-i bend, Rûhî-i Bağdâdî’nin dört gazeline tahmis vardır. İkinci kısımda alfabetik sırayla 121 gazel, 29 kıta ve 27 (müfret) beyit bulunur (Yılmaz 1989: 196).

Eserde Hz. Peygamber’e na’t ile şairin şeyhi Şâmî-zade Mustafa Ef. ve kardeşi Çelebi İbrahim için yazdığı kasideler yer alır. Devamında tasavvufi duygu ve düşüncelerine yer veren şair ilâhî aşkı arifane bir şekilde dile getirmiştir. Genel anlamda vuslat, gurbet, hicran, firak, fena, muhabbet gibi unsurları işleyen şairin; şeyhe intisabın önemi, tarikata intisap edenlere tavsiyeler gibi belli konuları ele aldığı gazelleri de vardır. Ayrıca şair, Nakşibendî olduğunu belirttiği ve tarikat silsilesini methettiği gazeller de yazmıştır. Divan’ında ayet ve hadislerden de faydalanmıştır. Eserin dili ne çok sade ne çok ağdalıdır. Eserde halk dilindeki deyimlere de sıklıkla yer vermiştir (Yılmaz 1989: 161-170). Eserde nazım şekillerinin üzerinde yapılan değişiklikler dikkati çekmektedir. Kafiye ve rediflerin çoğunlukla Türkçe kelimelerden seçildiği görülür. Genellikle tam kafiyeye başvuran şair aruzu kullanmada başarısızdır (Kundakçı 2003: 32). Vezin hatalarının yanında eserde Farsça tamlamaların hareke yerine harfle bağlanması ve imla bozuklukları gibi kusurlar göze çarpmaktadır (Yılmaz 1989: 196).

Eserin yedi nüshası bulunmaktadır. Süleymaniye Ktp. Celal Ökten No. 573’de yer alan nüsha Seyyid Ahmed Rüşdî tarafından yazılmış 1291/1874-1875 yılında tab’ olmuştur (Doğan 2008: 6). Diğer nüshalar şunlardır: İstanbul Büyükşehir Belediyesi Atatürk Kitaplığı, Belediye Yazmaları, No 767, vr.54; İstanbul Büyükşehir Belediyesi Atatürk Kitaplığı, Osman Ergin Yazmaları, No.758,vr.52; İstanbul Üniversitesi Ktp., Türkçe Yazmalar Bl., No.1784, vr. 71; New-Jersey Amerika Birleşik Devletleri, Princeton Ü. Türkçe Yazmaları, No: New Series Ottoman Turkısh Texts 1648/2, İstinsah tarihi 1266/1849; İstanbul Süleymaniye Kütüphanesi, İzmirli İ. Hakkı Bl., No:1249, 64.s; Millet Ktp. Ali Emiri Efendi Manzum Eserler, No 239, vr. 39 (Yıldırım 2016: 84)

Eser hakkında ilk çalışma Yılmaz (1989)’a aittir. Kundakcı (2003) tarafından yüksek lisans tezi hazırlanmıştır. Daha sonra Kundakcı (2019) tarafından eserin nüshalarının karşılaştırıldığı ve eserin tenkitli metninin yer aldığı bir çalışma daha yapılmıştır. Birol Yıldırım (2016) eserin Risâle-i Hakâik-i Aşk'la aynı mecmua içinde bulunan nüshasını Amerika Birleşik Devletleri, Princeton Üniversitesi Türkçe Yazmalar bölümünden ülkemize getirterek incelemiş ve doktora tezi hazırlamıştır. Yine Yıldırım (2019) tarafından şairin hayatı sanatı eserleri ve tasavvufi düşüncelerinin de yer aldığı etraflı bir çalışma meydana getirilmiştir.

Şairin biyografisi için bk. “Şeyhî, Molla-zâde Şeyh Süleymân Şeyhî Efendi”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/seyhi-mollazade-seyh-suleyman-seyhi