Halvetiyye tarikatının Karabaşiyye kolunun banisi Karabaş-ı Velî’nin oğlu Şeyh Mustafa Ma‘nevî tarafından kaleme alınan şiirler. Dîvân-ı Ma‘nevî’de ikisi Arapça olmak üzere 66 adet manzûme vardır.

Dîvân’ın büyük bir bölümü gazellerden oluşmaktadır. Şair şiirlerinde en çok remel bahrinin “fâ‘ilâtün fâ‘ilâtün fâ‘ilâtün fâ‘ilün” kalıbını kullanmıştır. Yirmi ayet ve ikisi kudsî olmak üzere beş hadîs iktibâs eden Ma‘nevî, bunlara şiirlerinde mütekerriren yer vermiştir. Şiirlerinde redif kullanmayı seven Ma‘nevî’nin 33 adet şiiri müreddeftir. Dîvân-ı Ma‘nevî’de sîmîn-bedenli, serv-i reftârı ve cellâd bakışıyla âlemi hallaç pamuğuna döndüren bir ahu gözlüye, ciğerleri dağlayan, insanı ıstıraplara gark eden bir tatlı dilliye rastlanmaz. O aşamalı, yani mecazi aşktan hakiki aşka doğru giden bir yoldan dem vurmaz; direkt olarak ilahi aşka ve ma‘şûk-ı hakîkîye odaklanır. Babasının genetik ve sosyolojik mirası, kendisinin Aksaray’da bir tekkenin şeyhi ve Eminönü Yeni Câmiinde vaiz olması, bahsi geçen yolun tercihinde etkili olmuştur. Divân’ında bazı vezin aksaklıkları görülse de, şeyhin bunlarla pek meselesi yoktur; gâyeyi önceler. Eserde Halvetîlik, özelde Karabaşîlik vurgusu çok baskın değilse de, müstakil olarak Şeyh Şabân-ı Velî’ye yazılmış bir gazeli vardır. 17. yüzyılın siyasal ve ekonomik buhranın izlerini şiirlerinde takip etmek, devri bu yolla okumak pek mümkün olmasa da, Mustafa Ma‘nevî bir şeylerin artık yolunda olmadığının elbette farkındadır. Tam da bu sebepten olsa gerek, okuyucuya didaktik bir havayı teneffüs ettirir. Tevhîd merkezinden asla ayrılmayarak deyim yerindeyse kendi sohbetlerini, vaazlarını terennüm ettirebildiği bir şiir dilini tercih etmiştir. Bir manada o, “Hikmetler” geleneğine bağlıdır. Diğer önemli bir husus da, eser boyunca Hz. Peygamber aşkının baskın bir tema olarak öne çıkmasıdır.  Eser Kenan Mermer tarafından yayınlanmıştır (2010).

Şairin  biyografisi için bk. "Ma'nevî, Mustafa Ma'nevî". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/manevi-mustafa-manevi