Divân-ı Hamdî / Pendiyye-i Hamdiyye münacat ve nasihat üslubu üzerine tertip edilmiş bir eserdir. Şair eserin ilk gazeline münacat ile başlar. Genel bir bakışla, Hamdî’nin Pendiyye-i Hamdiyye’si, neredeyse, nazım şekli ayırt etmeden öğüt veren anlatıma, esma’ül hüsnayı vesile kılarak münacatı hep merkezde tuttuğu görülür. Hamdî’nin, divânında ifade ettiği şekliyle beş eseri vardır. Muhtelif çalışmalarda, Divân-ı Hamdî / Pendiyye-i Hamdiyye dışında, Manzȗm Münȃcȃt ve Arz-ı Hȃcȃt ve Manzȗm Esmȃ-i Hüsnȃ Şerhi, Nevşehirȋ Sıyȃmzȃde Hasan Hamdȋ Divânı ve Sıyȃmzȃde Hasan Hamdȋ Divânı adlı eserlerin aynı şairin kaleminden çıktığı büyük oranda ispatlanmıştır. Bunlardan Divân-ı Hamdî / Pendiyye-i Hamdiyye Ankara Millî Kütüphane Yazmalar Koleksiyonu 06 Mil Yz A 4291 arşiv numarasına kayıtlıdır. Şair, Dîvân-ı-Hamdî / Pendiyye-i Hamdiyye’yi yazmaya başladığında altmış yaşında olduğunu söyler. Hamdî’nin ifadesiyle Divân-ı Hamdî / Pendiyye-i Hamdiyye, h.1294 (m.1877) şevval ayında, altmış üç yaşında iken bitirilmiştir. Pendiyye-i Hamdiyye’nin son sayfasında da h.1295 tarihine işaret edilir. Eserlerdeki ifadelerden elde edilen bilgilerle şairin 1878’li yıllarda hayatta olduğu tahmin edilebilir. Pendiyye-i Hamdiyye’de 388 şiir vardır. Divân-ı Hamdî’de 239 adet gazel, 72 murabba, 26 müseddes, 11 muaşşer, 1 muhammes, 2 mesnevi ve 37 adet de beş ya da daha az heceden oluşan dörtlükler mevcuttur. Eserde yer alan nazım türlerinden en fazlası 31 adetle münacattır. Münacatlar, hem dörtlük hem de hece ile yazılmıştır. Bunun yanında tevhid, pendiye, nutuk, dua, na’t, mersiye, methiye, istiğfariyye, icazetnâme, muharremnâme eserde yer alan diğer nazım türlerindendir.

Hamdî, Pendiyye-i Hamdiyye’de gazel nazım şekli üzerinden düzenli geçişleri ve başlıklandırmaları ihmal etmesine rağmen, eser kendi içinde alfabetiktir. Eserde mahlas kullanılmadan başka bir şiire geçiş yapıldığı çok sık görülür. Pendiyye-i Hamdiyye’de klasik Türk şiirinden olduğu kadar, halk şiirinden de nazım şekillerinin örnekleri verilir. Eserde aruz vezni uygulamaları çok başarılı değildir. Bununla beraber, hem klasik Türk şiiri hem de halk şiiri açısından uygulama imkânı daha kolay vezinler seçilir, Pendiyye-i Hamdiyye’de aruzun en çok fâilâtün fâ’ilâtün fâ’ilâtün fâ’ilün, mefâ’îlün mefâ’îlün mefâ’îlün mefâ’îlün, müstef’ilün müstef’ilün müstef’ilün müstef’ilün, mefâ’ilün mefâ’ilün mefâ’ilün fe’ûlün, mefâ’îlün mefâ’îlün mefâ’îlün fe’ûlün, mef’ûlü mefâ’îlü mefâ’îlü fe’ûlün, fâ’ilâtün fâ’ilâtün fâ’ilün, mefâ’îlün mefâ’îlün fe’ûlün, mefâ’îlün fe’ûlün, fâ’ilâtün fâ’ilün, müfte’ilün fâ’ilün, mefâ’îlün mefâ’îlün, müstef’ilün müstef’ilün, müfte’ilün müfte’ilün’dür kalıpları kullanılır. Eserde, dörtlüklerle yazılan şiirlerde 5’li, 7’li, 8’li hece ölçüsü kullanılır.

Hamdî, Pendiyye-i Hamdiyye’de münacatların yanında, değişik siyasî ve sosyal olaylara da yer vererek, yaşadığı yüzyılın karışık durumlarına, küçük de olsa, göndermeler yapar. Dîvân-ı Hamdî-Pendiyye-i Hamdiyye’de zaman zaman tahkiyeli anlatımlar tercih edilir. Divân-ı Hamdî’deki şiirlerde Arapça ve Farsça kelimelere rastlansa da şairin eserinde uzun, girift Arapça ve Farsça tamlamalar kullanılmadığı görülür. Hamdî’nin Dîvânı’nda bulunan hemen hemen bütün gazellerinde ve diğer nazım şekillerinde sürekli didaktik bir tavır sergilenir. Hamdî, Allah’ın isimlerini, Hz. Peygamber ve diğer peygamberler, Hz. Peygamber‘in isim ve sıfatları, dört halife, sahabeler, Allah‘ın veli kulların (Abdülkadir Geylani, Kuddûsi, Hacı Bektaşi Veli, Mevlânâ) yanı sıra, nefis ve şeytan için kullanılan sıfatlar, ölüm ve ahiret, cehennem korkusu, cennet arzusu gibi pek çok konuya, ya doğrudan redifleri öne çıkararak ya da beyitlerdeki bağlam bütünlüğüyle yer verir. Eserde her vesileyle tevhidi anlatmak, dua beyitleri ortaya koymak ya da nasihat etmek Hamdî için bir görev niteliğindedir.

19. yüzyılın Tanzimat’la başlayan Batılılaşma istek ve çabalarına rağmen, şairin klasik Türk şiirinin özelliklerini ve asırlarca süren divân oluşturma geleneğinin sürekliliğine, eserinde belirttiği gibi, özveriyle devam ettirmesi mühimdir. Divân-ı Hamdî / Pendiyye-i Hamdiyye’yi şair, Osmanlı devletinin savaşlardaki yenilgisinin arttığı, antlaşmalardan başarısızlıkla çıktığı dolayısıyla iç ve dış karışıklığın arttığı bir dönemde yazmıştır. Örneğin eserde 1826’da, Osmanlı padişahı II. Mahmut tarafından yeniçeri ocağının kaldırılmasıyla sonuçlanan olaylara denk gelindiğini, sıkıntılı zamanlar yaşandığını ifade edilmesi durumu açıklar. Bu bakışla, Hamdî’nin de Dîvân-ı Hamdî / Pendiyye-i Hamdiyye’de geleneği takiple bütün nazım şekillerinde, pendnâmelerini her konuda tercih etmesi tesadüf değildir. Dîvân-ı Hamdî’de Hamdî, nasihat yollu anlatımı, koşma nazım şekli dâhil olmak üzere, baştan sona kadar yansıtırken öğüdün hayatın içinde olması gerektiğine de açıkça vurgu yapar. Şair bunun için ayet ve hadislerden çok sık faydalanır.

Şairin biyografisi için bk. "Hamdî, Sıyam-zâde Hasan Hamdî Efendi, Nevşehirli". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/hamdi-siyamzade-hasan-hamdi-efendi