Mevlevi şeyhlerinden Gavsî Ahmed’in kaynaklarda adı geçen eseri. Mahlası, Avnî olarak da kaydedilen şairin (Ünver, 1994: 215) divanı olduğu Hüseyin Ayvansarayî, Hüseyin Vassaf (Vassaf, 2015: 181) ve Bursalı Mehmed Tahir (Saraç, 2016 : 146) tarafından dile getirilir. Sâlim, Safâyî, Esrar Dede, İsmail Beliğ’in tezkirelerinde hakkında bilgiler verilen şairin, divanı şu an elde değildir.

Safâyî, “Şi’r ü inşâsı gâyet latîf bir vücûd-ı şerîf idi. Nice na’t-ı şerîfleri ve lisân-ı tasavvufda nice eş’ârı ve zebân-ı mecâz üzre gazelleri ve bunun emsâli nice âsârı vardır ki her biri bir revnak-ı mecmû’a-i ma’ârif ve ser-levha-i dîbâce-i letâ’if-nâme-i zarâyifdir” (İnce, 2005: 523-4) diyerek şiir ve nesrinin güzelliğine dikkati çeker. Esrar Dede, Neşâtî’nin ayak bassun/mış redifli gazeline nazire yazan Gavsî’nin şiir ve inşada müsellem olmasını, Arzî ve Neşâtî’nin himmetine bağladıktan sonra “Şi’r ü inşâda bâlig-ı makâm-ı üstâdî iken Dîvân-ı mürettebleri mesmû’umuz olmadı. Lâkin el’an mecmû’alarımuzda kâbil-i tertîb-i eş’ârları mevcûd olup bu gazeller yâdgâr-ı tab’-ı pîrâne ve eser-i lehce-i ârifâne-i şeyhâneleridür” (Genç, 2000: 403) sözleriyle Gavsî’nin gazellerinin olgunluğuna ve ârifâne oluşuna dikkat çeker. Tasavvuf âdâbının öğretilmesinde şiirin bir araç olması, Gavsî’de de görülür. Şiirlerinde Mevlevî usul ve erkânını gösteren Gavsî’nin ârifâne şiirleri yanında âşıkane şiirleri de bulunur.

Mehmet Altunmeral, temel kaynakları ve mecmuaları tarayarak Gavsî’nin on yedi şiirini tespit etmiştir. Bu çalışmaya göre şairin on iki gazeli (birinin kaside olması muhtemeldir), iki nazmı, bir kıt’ası, iki beyti bulunmaktadır (Altunmeral, 2019: 124-43).

Şairin biyografisi için bk. "Gavsî, Ahmed". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/gavsi-ahmed