“Adnî” mahlasını kullanan Mevlevi şeyhi Receb Dede’nin şiirlerini ihtiva eden eseridir.  Mürettep olan divanda 38 kaside (2’si Farsça), 1 terkib-i bend, 4 tahmis (3’ü Farsça) ve 313 gazel (1’i Farsça) yer almaktadır.

Adnî'nin kasidelerinden 2’si tevhid, 13’ü na‘t, 1’i Hz. Ali’ye methiye, 1’i Hasan Hüseyn’e mersiye, 7’si Hz. Mevlânâ’ya, 1’i Şems-i Tebrîzî’ye, 1’i Mesnevî’ye, 2’si Abdülhalim Efendi’ye, 2’si Seyyid Muhammed Efendi’ye, 1’i Seyyid Abdülbâkî Efendi’ye, 1’i Muhammed İzzetî’ye, 2’si Abdülhalim Efendi’nin oğluna medhiyedir. 1’i kalemiyye, 1’i Şarâbnâme, 1’i Sâkînâme' dir. Şair Mevlânâ, Şems-i Tebrîzî ve Mesnevî’ye dair yazdığı methiyelerine “na’t” başlığını vermiştir. Ayrıca Şarâbnâme ve Sâkînâme başlığını taşıyan manzumelerini de klasik Türk edebiyatındaki yaygın yazılıştan farklı olarak kaside nazım şekli ile kaleme almıştır.

Adnî, kasidelerinin memduhlarını hep Mevlevi muhitinden seçmiştir. Devrinin devlet adamlarına şiir yazmamıştır. Bu durum onun devlet kapısından müstağni ancak Mevlevilik içerisinde ikbal düşüncesi olduğu şeklinde değerlendirilmektedir. Dîvân’ın tek terkîb-i bendi ise dört halifenin övgüsü hakkındadır. Farsça olan üç tahmis İranlı şâir Hâfız’ın (ö. 792/1390?) üç gazeline, Türkçe olanı ise Şeyhülislâm Yahya’nın (ö. 1053/1644) gazeline yapılmıştır. 

Adnî Divanı’nda 313 gazel vardır. Her harfe en az bir gazel söylemiştir. 17. yüzyılın genel bir özelliği olarak gazelleri kısadır. Genellikle 5 beyit söylemeyi tercih etmiştir. Toplam 277 gazeli 5 beyitlidir. Bu durum Sebk-i Hindî üslûbun etkisiyle, 17. yüzyılda şairlerin az ve öz söyleme anlayışının bir gereği şeklinde değerlendirilebilir. Adnî'nin edebî kişiliğinin teşekkülünde Mevlânâ ve Mevlevilik önemli bir yer tutar. Diğer taraftan Sebk-i Hindî’nin etkisi onun şiirlerinin konusunda da kendini gösterir. 

Adnî Dîvânı, Zehra Göre tarafından doktora tezi olarak hazırlanmıştır (2004).

Şairin biyografisi için bk. “Adnî, Receb Dede”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/adni-receb-dede